Elif ~ الف
Kamus-ı Osmani - Elif ~ الف maddesi. Sayfa: 168 - Sira: 5
Elif - الف
[ء] حروف عربیه‌نك برينجيسی ، حرف معلوم . كتابمزك باشنده‌ده كوسترلديكی وجه‌ايله
همره ايله الفك تفریقی الرمدر. حروف مددن اولان (الف) التصاق ايتديكی حرفك صداسنی ويرر: مثلا (الفاط)ده فانك صداسنی یوقارمی جكديكی كبی . (همزه) كندی صداسنی كوسترر: مثلا ینه (الفاظ) ك بتداسنده كورلديكی كبی. (الفبا) چوجقلری اوقومقه باشلاندير یلان كتاب. "طفل دل‌قدك كوروب عشقه الفدن باشلادی" (لا) "مد ويردی كيمی الفله نونه" (لا) "رسم قدك الف فاتحه استعداد" (نابی) "چكمزايدی سينه سوزاننه یریر الف" (ریاضی) "قد یار كيميسی عرعر ديدی كيمی الف" "جمله‌نك مقصودی براماروایت مختلف" (سلطان سلیمان) ادبیات جديده‌ده بو مثللو تشبيهات تجويز اولونما‌مليدر .
Kamus-u Osmani Elif maddesi. osmanlıcada Elif ne demek, Elif anlamı manası, Elif osmanlıca nasıl yazılır. Osmanlıca sözlükte Elif hakkında bilgi. Arapça Elif ne demek. Arapça osmanlıca sözlük. Farsçada Elif anlamı
Kamus-i Osmani - الف Elif ne demek. osmanlıca yazılışı anlamı manası..
Elif ~ الف güncel sözlüklerde anlamı:
ELiF ::: Birinci harf-i hecânın adı. (Bak: Ebced) * (Ülfet. den) : Bütün harflerle ülfet edebildiği için böyle isimlendirilmiştir. Ebcedî değeri de bire delâlet eder.
ELiF ::: Munis, sahip, dost.
elf ::: (a. s. c. : âlâf. ülûf) : bin [sayı]. (bkz. : hezâr).
elf-i evvel ::: Peygamberimizin hicretinden sonra geçen bin yıl.
elf-i sânî ::: Hicret'i tâkîbeden ikinci bin yıl.
elif ::: (a. ha.) : 1) Arap alfabesinin ilk harfi. 2) i. kadın adı.
elîf ::: (a. s. ülfet'den.) : 1) ülfet olunan, istenilen, alışılan şey. 2) alışmış, alışkın, alışık, (bkz. : me'lûf).
ilf ::: (a. i.) : (bkz. : üns).
elîf ::: alışan, alışkın.
Elif :::
- Arap alfabesinin ilk harfinin adı.
elf ::: bin
elif ::: arap alfabesinin ilk harfi , osmanlı harflerinin birincisi , birinci harf-i hecanın adı , (ülfet , den) : bütün harflerle ülfet edebildiği için böyle isimlendirilmiştir , ebcedi değeri de bire delalet eder , munis , sahip , dost
elîf ::: alışan , alışkın
elf ::: bin
elif ::: (a. ha.) 1) Arap alfabesinin ilk harfi. 2) i. kadın adı.
elîf ::: (a. s. ülfet'den.) 1) ülfet olunan, istenilen, alışılan şey. 2) alışmış, alışkın, alışık, (bkz. : me'lûf).
ilf ::: (a. i.) (bkz. : üns).
ELİF :::