iRBAB ::: Bir yerde mukim olma. Bir mevkide devamlı olarak kalma.

erbâb ::: (f. i.) : ulu , reis, başkan.

erbâb ::: (a. s. rabb'in c.) : 1) sâhibler, mâlikler. 2) [müfret olarak kullanılır] ehil, muktedir, becerikli; lâyık.

erbâb-ı denâet ::: alçak kimseler.

erbâb-ı dil ::: gönül adamları, (bkz. : ehl-i dil).

erbâb-ı garaz ::: garaz sahipleri; kötü niyetliler.

erbâb-ı himmet ::: himmet sahipleri, birşey yapmak istiyenler.

erbâb-ı mesâlih ::: işi olanlar, iş tâkibec'enler. (bkz. : eshâb-ı mesâlih).

erbâb-ı nücûm ::: astrologlar, yıldızlara bakıp da talih bildirenler.

erbâb-ı sabâhat ü zarafet ::: güzel ve zarif kimseler.

erbâb-ı vefa ::: vefa sahipleri; vefalı kimseler.

erbâb-ı zahir ::: kâinatın mâhiyetini, ancak dış yüziyle görenler, şeriatçılar.

irbâb ::: (a. i.) : bir verde devamlı olarak kalma.

erbâb ::: sahipler , başkan , terbiyeciler , sahip

irbab ::: bir yerde mukim olma , bir mevkide devamlı olarak kalma

erbâb ::: ‬sahip

erbâb ::: başkan

erbâb ::: usta

erbâb ::: (f. i.) ulu , reis, başkan.

irbâb ::: (a. i.) bir verde devamlı olarak kalma.

İRBAB :::